Vanmorgen zat ik de krant te lezen, op 6 april, en nog steeds te twijfelen of ik wel of niet zou gaan stemmen. Tactisch stemmen leek mijn voorkeur te hebben, maar uiteindelijk bleek ik toch wel een andere manier gevonden te hebben om mijn twijfel weg te nemen.
De vorige dag ergerde ik met mateloos op facebook en verstatusde: “Facebook wordt een steeds grotere kliek van onruststokende nationalistische antiallespopulisten, bah, zeker in het verkeerde netwerk terecht gekomen, moet mijn modem maar eens resetten.”[2]
En ’s ochtends was het zover, na een advertentie gelezen hebbende in beide kranten[1] werd ik emotioneel, de tranen sprongen in mijn ogen, niet van de angst of woede, maar van compassie. Compassie met mensen die proberen de wereld een stukje beter te maken. De wereld beter maken door via NGO’s, verenigingen en enthousiasme je handen uit de mouwen te steken, en bottom-up aan een andere betere en socialere wereld te bouwen, zonder oligargen, kapitalisten, communisten, populisten of wat voor -argen en -isten dan ook. En waarvoor sommigen zelfs van de wereld gehaald worden, door diezelfde argen en isten.
Zelf weet ik hoe het is om van onderaf te proberen de wereld beter te maken via allerhande verenigingen en organisaties[3] waar ik van binnenuit de boel probeer te verbeteren. Soms lukt dat, dan ben je jaren te vroeg, maar uiteindelijk komt het wel goed, dan ziet men in dat er toch een andere weg is. Jij bent dan niet meer in de picture, maar het is er wel van gekomen. Als je de wereld wilt verbeteren kan dat niet door overal ’tegen’ te zijn, je moet, net zoals bij het opvoeden van je kinderen, het goede voorbeeld geven, laten zien dat het anders kan. Zelfs een aandeel in de Shell om ze groener te laten worden kan helpen.[4]
Daarom voelde ik die enorme compassie met die vrijwilligers en actievelingen in de Oekraïne, die voor een beter leven zijn, niet met 1 of 2 of 3 sterren, maar met alle sterren van de wereld. Zonder geldwolven (alsof we die in het westen niet hebben), zonder oorlog (alsof we die in het westen niet voeren), zonder armoede, (alsof we die in het westen niet kennen) en zonder populisten (alsof we die in het 
westen niet horen).
Ja, daarom stemde ik voor.
In onze westerse samenleving hoor je regelmatig statements als “we leven in een vrij land” en “je bent een vrij mens omdat je kunt kiezen hoe je je leven inricht.” In eerste instantie lijken dit soort statements behoorlijk valide maar dat geldt slechts zolang je niet dieper de materie induikt. Dan blijkt vrijheid namelijk een gefabriceerde illusie met als enig doel een verhoging van de productiviteit van een individu. Hier kom ik later nog op terug nadat ik ingegaan ben op waarom de gedachte van vrijheid mijns inziens niet klopt. Verder lezen 
