Alle initiatiefnemers en boeren die zich gecommitteerd hebben aan de windturbineparken in de veenkoloniën gaan binnen een paar jaar na plaatsing van de windturbines failliet. Dat is de mening van Henk Bulder, voorzitter van Stichting Duurzame Energieprovincie te Buinerveen. Die mening is gebaseerd op wat er in andere EU landen aan gerechtelijke uitspraken ligt.
Zo is er bij voorbeeld in Portugal een definitieve uitspraak gekomen in een zaak waar in 2006 4 windturbines van 2 MW op afstanden van respectievelijk 322, 540, 580 en 643 meter van een boerderij werden geplaatst. Alle 4 de windturbines moeten worden afgebroken. Enkele jaren daarvoor was er in deze zaak al een voorlopige voorziening getroffen waarbij de dichtstbijzijnde windturbine moest worden afgebroken en de andere drie ’s nachts moesten worden stilgezet. Omdat windturbines juist ’s nachts de meeste energie produceren is het niet moeilijk te berekenen wat dit betekent voor het verdienmodel. Ondanks de gigantische subsidies betekent dit zelfs zonder de te verwachten schadeclaims een aanzienlijk verlies voor de initiatiefnemers.
Uit gedegen onderzoek is gebleken dat zowel de paarden op de boerderij als de familie ernstig ziek werden van het laagfrequente (onhoorbare) geluid dat de 4 windturbines produceerden. Omdat woningen niet kunnen worden geïsoleerd tegen laagfrequent geluid is de enige oplossing het ontmantelen of stilzetten van de windturbines. Het onderzoek werd uitgevoerd onder leiding van Mariana Alves Pereira, hoogleraar aan de universiteit van Lissabon met meer dan 30 jaar onderzoekservaring op het gebied van de gevolgen van laagfrequent geluid.
Naarmate windturbines meer vermogen hebben produceren ze meer laagfrequent geluid. Dat betekent dus ook dat dit geluid verder draagt. Voor de 3MW windturbines die in de Veenkoloniën zijn gepland betekent dit dat ze op grotere afstanden dan 700 meter hetzelfde effect zullen hebben als de windturbines in Portugal. Voor alle duidelijkheid, we hebben het ook in Portugal over recente “state of the art” techniek, de zogenaamde “stille” windturbines.
In gidsland Duitsland werden voor de kleine windturbines van 0,5 en 0,75 MW die we allemaal kennen uit de grensstreek al afstanden van 700 meter tot de bebouwing aangehouden. Voor de 2,3 MW windturbines zijn die afstanden meer dan verdubbeld. Dat betekent overigens niet dat die 1,5 km een veilige afstand is. In andere delen van de wereld worden al veel grotere afstanden aangehouden hoewel niemand precies kan zeggen wat nu eigenlijk een veilige afstand is. Ook Mariana Alves Pereira kan dat niet omdat daar tot nu toe geen onderzoek naar is gedaan.
Zij kan wel zeggen dat de verdikking van de bloedvaten, die het gevolg is van laagfrequent geluid, onomkeerbaar is. Dat betekent dus dat veel mensen in de buurt van grote windturbines arbeidsongeschikt zullen raken en uiteindelijk bij voortdurende blootstelling aan laagfrequent geluid aan hartfalen zullen bezwijken. Maar wat maakt het uit, de mensen in de Veenkoloniën tellen sowieso niet mee in de hele windmolendiscussie en we moeten toch ergens aan overlijden. Van de GGD en van het RIVM hoeven we in ieder geval niets te verwachten, die hebben het probleem al onder het tapijt geveegd op basis van een literatuurstudie.
Oplossingen voor problemen die alleen maar een hele ris nieuwe problemen introduceren dat lijkt langzamerhand het handelsmerk te worden van onze overheid. Dat is niet duurzaam en betekent alleen maar kapitaalvernietiging, kapitaal dat we als burgers mogen ophoesten. Als Stichting Duurzame Energieprovincie kiezen we liever voor integrale oplossingen die meerdere problemen in een keer oplossen maar ook naar ons wordt niet geluisterd. Hoezo democratie, hoezo rechtstaat?
Henk Bulder, Buinerveen
http://energieprovincie.nl
http://www.laagfrequentgeluid.nl/
http://www.leefmilieu.nl/lfg
http://nl.wikipedia.org/wiki/Laagfrequent_geluid
http://www.nsg.nl/nl/nsg-richtlijn_laagfrequent_geluid.html
